ที่นี่…สถานีเจ้าพระยา

• ตอน : บางกอก…นรกขุมที่14

ได้ประจักษ์ข้อมูลอันตรายจาก “กรุงเทพฯร้อน!” แล้วอ่อนใจ

พาดหัวบทความหน้าที่ 9 ของเดลินิวส์ฉบับประจำวันศุกร์ที่ 18 เมษายน 2568 Sustain Daily ยั่งยืนได้ทุกวัน  แล้วรู้สึกหมดอาลัยในชีวิต ถ้าจะต้องกลับไปใช้ชีวิตเป็นนักศึกษา 4 ปี ทำงานในโรงเรียนพณิชยการเอกชนในละแวกฝั่งธนบุรีอีก 3 ปี เหมือนเมื่อ 42 ปี ที่ผ่านมา

เห็นท่าว่าผมจะต้องได้รับการบรรจุเข้าเป็นหนึ่งในจำนวนผู้ที่ควรจะเสียชีวิตเพราะความร้อนในเมืองหลวง 2,300 คนในแต่ละปี ตามคุณสมบัติผู้สูงอายุเกิน 65 ปี ประมาณ 1 ล้านคนของประชากรในเมืองกรุง ที่สมควรตายในกรณีที่อุณหภูมิเฉลี่ยในกรุงเทพฯเมืองฟ้าอมร  สมเป็นนครมหาธานีเพิ่มสูงขึ้น 1 องศาเซลเซียส  ในฐานะประชากรกลุ่มเปราะบาง

โดยที่คุณสมบัติเรื่องหนังเหี่ยวหนังเหนียวไม่สามารถช่วยบรรเทาผ่อนปรนหรือยกเว้นโทษานุโทษในกรณีที่เป็นผู้สมควรตายในสถานการณ์กรุงเทพฯร้อนราวเตาไฟนรก

เดลินิวส์ฉบับดังกล่าว  พาดหัวบทความกระชากความสนใจใคร่รู้ของ ผู้ดู ผู้ชม ผู้อ่าน เอาไว้ว่า…

“คนอาจตายมากขึ้น  ถ้ากรุงเทพฯร้อนขึ้น 1 องศา มูลค่าเศรษฐกิจเสียหาย 6.1 หมื่นล้าน”

ถ้อยคำในพาดหัวบทความขู่เพียงคนอาจจะตายมากขึ้น  โดยไม่ได้แว้ง แวะ หรือแขวะไปถึงสัตว์เลี้ยง เช่น ช้างม้าวัวควาย เป็ดไก่ หมูหมาแมว หรือ ปลาหมอคางดำ

ธนาคารโลกประจำประเทศไทย รวมหัวกับกรุงเทพมหานคร(กทม.) ประกาศคำข่มขู่โดยเลี่ยงว่าเป็น คำเตือน ความว่า….

“ปรากฏการณ์เกาะความร้อนในเมือง เป็น 1 ปัจจัยหลักที่ทำให้กรุงเทพฯ          มีอุณหภูมิสูงขึ้น โดยเฉพาะในบริเวณที่สิ่งก่อสร้างหนาแน่น อาคารสูง ตึกระฟ้า คอนโดฯ แตะนภา และพื้นคอนกรีตบนพ่างพื้นธรณี  ในขณะที่พื้นที่สีเขียวของแมกไม้หายลับไม่กลับคืนมา  พื้นพสุธาจึงแห้งแล้งรุ่มร้อนประหนึ่งทะเลทรายสะฮาราฉะนั้น…แล!”

ผู้เขียนบทความไม่ได้ใช้ภาษาสวิงสวายอย่างที่ผมนำเสนอ  แต่ทว่าเนื้อหากระเดียดไปในทำนองนั้น

พื้นโลกในเมืองหลวงจะไม่ร้อนตับแล่บจนผู้คนต้องล้มตายเป็นใบไม้ร่วง ปีละประมาณ 2,300 คนได้อย่างไร ในเมื่อกรุงเทพฯ เต็มไปด้วยตึกคอนกรีต อาคารบ้านเรือน สถานที่ราชการ วัดวาอารามล้วนแล้วไปด้วยอิฐหินปูนทราย ซึ่งมีความสามารถลับๆ ว่าสามารถถนอมความร้อน  เก็บกักดูดซับความระอุของรังสีอุลตราไวโอเล็ตอันร้อนรุ่มที่ทะลุช่องโหว่ของชั้นบรรยากาศลงมากระแทกพื้นผิวโลกได้อย่างถนัดใจ  หลังจากชั้นบรรยากาศที่หนาหนักกว่าผ้านวมนับแสนล้านโกฏิอสงไขยผืน

แต่ต้องมาขาดเป็นรูโหว่จากน้ำมือของมนุษย์ที่ผลิตคลอโรฟลูออโรคาร์บอนให้ลอยขึ้นไปถล่มชั้นบรรยากาศให้ขาดเป็นช่องโหว่โตกว้าง

ข้อมูลทางการศึกษาของธนาคารโลกระบุว่าระหว่างปี 2503,-2543 อุณหภูมิในกรุงเทพฯสูงเกิน 35 °C เฉลี่ย 60-100 วันในรอบ 1 ปี

แต่เมื่อก๊าซเรือนกระจกในโลกซึ่งเกิดจากฝีมือมนุษย์ยังเร่งผลิตเพื่อกำนัลภูมิอากาศโลกอย่างไม่ลดราวาศอก  อีก 85 ปี (พ.ศ. 2643) อุณหภูมิในกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมรจะร้อนเกิน 35 องศาเพิ่มขึ้นเป็น 153 วัน ต่อปี

และในเวลาอีก 5 ปี กรุงเทพฯจะร้อน 30.5 องศาเซลเซียสปีละ 250 วัน

อ่านหรือรับรู้แล้วรู้สึกสยองโดยไม่ต้องพยายามเสแสร้งหรือฝืนใจ

และเมื่ออุณหภูมิในกรุงเทพฯ เมืองคอนกรีตซึ่งอัตคัดป่าเขาลำเนาไพร หนองน้ำกว้างใหญ่ ทุ่งหญ้าเขียวขจี แต่กลับมีแต่ตึกสูงเสียดฟ้า อาคารคอนกรีต เจดีย์ระดะแซงเสียดยอด สะพานลอยรถข้าม ถนนคอนกรีต ทางเท้าคอนกรีต รถเมล์ รถยนต์ ทำจากโลหะที่ช่วยกันดูดความร้อนลงสู่พื้นโลก ทำให้กรุงเทพฯ เป็นเมืองร้อนที่สุดในเอเชีย

ยิ่งรถยนต์สีดำ หลังคาอาคารบ้านเรือนสีเข้มสีดำ ผนังตึกบาร์สีเข้มทึบ เต็นท์สีดำ  เสื้อผ้าสีดำ ถนนลาดยางสีดำ ขนมเปียกปูนในถาดบนรถซาเล้งขายขนมไทยสีดำสนิทกะละมังเฉาก๊วยสีดำสนิทไม่มีฝาปิด หงายถาดหงายกะละมังขึ้นดูดความร้อนจากฟากฟ้าดังจ๊วบๆๆ

กรุงเทพฯหรือโลกจะไม่รุ่มร้อนราวเตาไฟนรกในอเวจีขุมที่ 14 ได้อย่างไร? และกรุงเทพฯที่ร้อนขึ้น 1 องศาจะพาความตายมามอบให้ประชาชนพลเมืององศาละ 2,300 คน ต่อปี สูญเสียค่าจ้างแรงงานที่ไม่สามารถทนความร้อนได้ 44,000 ล้านบาทต่อปี ต้องเปิดแอร์ใช้ไฟฟ้าผลิตไอศกรีม แช่เบียร์ให้เย็น ทำน้ำแข็งฯลฯ ทำให้ต้องเสียค่าใช้จ่ายด้านพลังงานเพิ่มเป็น 17,000 ล้านบาท ต่อปี

ถนน สะพาน ตึกรามคอนกรีตต้องเสื่อมสลายเร็วกว่าเดิม ต้องพังต้องซ่อมบ่อยกว่าเดิม เสียงบประมาณบ้านเมืองหนักหนาสาหัสกว่าเดิม

กรุงเทพมหานครเตรียมแผนการณ์ ที่ยิ่งใหญ่แยบยลและยอดเยี่ยมระยะสั้นไว้ต้อนรับปัญหานี้เรียบร้อยแล้วด้วยการ….

จัดศูนย์พักคลายร้อน….ฮา!

ตั้งจุดบริการน้ำดื่มสะอาดเย็นๆเหยาะน้ำยาอุทัยเอาไว้บริการประชาชนอย่างทั่วถึงโดยเฉพาะพื้นที่เสี่ยงต่อความร้อนสูง…ฮ่า!

อ่านมาถึงตรงนี้แล้วผมขำกลิ้งแล้วกลิ้งอีก หมดแรงกายแรงใจที่จะอ่านต่อในแผนการณ์แก้ไขระยะยาว!!!…ฮา! #

//////////////////////////////

โดย “โกสินทร์  ปิ่นสุพรรณ”