ที่นี่…สถานีเจ้าพระยา

• ตอน ‘ด้านได้ อาย…อด !’

กิรดังได้สดับมา…ในดินแดนชมพูทวีป อินเดีย การแบ่งชนชั้นวรรณะยังเข้มข้น  เคร่งครัด  ชัดเจนและหฤโหดอย่างที่บุคคลภายนอกประเทศ  นอกวงการ   นอกความรับรู้จะคาดถึง  ถึงขั้นตื่นตะลึง  คิดไม่ถึงว่าการเหยียดชนชั้นวรรณะของอินเดียรุนแรงโหดร้ายถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?

ในวัฒนธรรมของชาวภารตะ  สตรีต้องเป็นฝ่ายสู่ขอ “เจ้าบ่าว” โดยต้องเสียสินสอดทองหมั้นให้ตามที่ฝ่ายชายเรียกร้อง

เมื่อแต่งงานแล้วเจ้าสาวต้องเข้าไปอยู่ในครอบครัว(ตระกูล) ของเจ้าบ่าว  วันดีคืนดีเจ้าบ่าวนึกสนุกเกิดความโลภเรียกสินสอดเพิ่มเติมทั้งที่อยู่กินกันแล้วอย่างหน้าด้านๆ

ถ้าเจ้าสาวหาเงินทองให้ครอบครัวเจ้าบ่าวไม่ได้  เจ้าบ่าวก็จะเฉดหัวเจ้าสาวให้ออกไปให้พ้นตระกูล  แล้วหาเหยื่อรายต่อไปมาเป็น “เจ้าสาว” และเรียกเงินสินสอดรายใหม่ให้เต็มเหนี่ยว

แต่ถ้าเจ้าสาวคนเก่ายังดื้อแพ่ง  ยอมทู่ซี้กอดขาเจ้าบ่าวไม่ยอมห่าง  เพราะบูชาความรัก  หมดทางไป  หมดตัว  และหมดหนทางหาเงินทองมาปรนเปรอเจ้าบ่าว

‘วันเลวคืนร้าย’  ก็จะเกิดอุบัติเหตุไฟทิพย์ลุกท่วมตัวเจ้าสาวใน ‘เขตรั้วไพศาลของบ้านทรายทองที่เธอปองมาสู่’

ในสังคมของอินเดีย  ได้ข่าวว่ากฎหมายไม่สามารถเอาผิดฝ่ายครอบครัวสามีได้  เพราะไม่มีหลักฐานประจักษ์พยานว่าเป็นเหตุการณ์ฆาตกรรม

หากแต่เป็นเหตุปาฏิหาริย์ในธรรมชาติที่อยู่ๆก็เกิดไฟทิพย์ลุกท่วมกายฝ่ายภรรยา  โดยไม่มีใครในรั้วบ้านทรายทองสามารถช่วยชีวิตเธอได้อย่างทันท่วงที

หน้าด้านกันถึงเพียงนี้โดยไม่มียางอาย  ไม่มีความเมตตาปราณี  เพราะถ้าหน้าไม่หนาพอ  ก็จะไม่ได้เงินทองของบาดใจที่เป็นยอดปรารถนาของ ‘อนาถาชน’ คนใฝ่ทรัพย์

นอกจากทรัพย์สินเงินทองของบาดใจ  ยังมีตำแหน่งแห่งหนในองค์กรในแวดวงราชการของบ้านเมือง  ในวงการ “การเมือง” การธุรกิจสังคมที่บุคคลส่วนหนึ่งในสังคมมุ่งหวัง  ตะเกียกตะกายปีนป่าย ไขว่คว้า หามาปรนเปรอกิเลสตัณหาของตนและตระกูล โดยไม่คำนึงถึงศีลธรรมจริยธรรมและคุณธรรมในทุกประการ

เพราะตำแหน่งแห่งที่ในวงการราชการ   ในแวดวงการเมือง  การค้า  ธุรกิจในสังคม  เป็นหนทางในการหาผลประโยชน์  ตักตวง  กอบโกยผลประโยชน์อันมิควรได้เข้าสู่กระเป๋าของตน  เครือญาติและครอบครัว

ตำแหน่งในทางราชการระดับอำเภอ บางอำเภอในประเทศสารขัณฑ์ ก่อนหน้านี้ต้องซื้อตำแหน่งด้วยเงินสดหลายแสนรูปี  จนถึง 10 แสนเปโซ  แล้วพัฒนามาถึงระดับ 3-5 ล้านกีบ

ตำแหน่งในระดับจังหวัด บางจังหวัด ก่อนนี้ต้องซื้อด้วยเงินล้านที่ยังไม่เกินหลักหน่วย  แล้วพัฒนาไปจนถึงหลัก 10 ล้านกีบ ในกรณีที่ตำแหน่งนั้นมีผลประโยชน์มากมายกว่า 30 – 50 ล้านด่องต่อ 1 ปีงบประมาณ

ต่อมาพัฒนาไปถึง 30 ล้านริงกิตในหน่วยงานที่มีงบประมาณนับ 100 ล้านดอลล่าร์หรือหลายร้อยล้านยูโร/ปี

ตำแหน่งสูงสุดของจังหวัด , ภาค ในประเทศสารขัณฑ์นั้นไม่ต้องพูดถึงตัวเลขค่าใช้จ่ายในการ “ซื้อตำแหน่ง” เพราะสูงกว่าระดับหัวหน้าส่วนระดับจังหวัด 2 – 3 เท่า

หากไม่สามารถจ่ายได้ในงวดเดียว  ก็มีองค์กรธุรกิจระดับ‘เจ้าสัว’ยินดีจ่ายให้ไปก่อน  แล้วผู้นำสูงสุดในองค์กรนั้น  ภูมิภาคนั้นก็ค่อยๆทยอยผ่อนส่งหนี้สินที่กู้ไปซื้อตำแหน่งในรูปของเงินสด  หรือในรูปของโครงการรับเหมา ฯลฯ ของทางราชการให้ฝ่าย ‘นายเงิน’ ได้งานไปในราคามิตรภาพ

จนกว่าจะสิ้นหนี้สินตามปฏิญญาที่ลักลอบลงนามกันเอาไว้ในที่ลับก่อนรับตำแหน่ง

การเรียกค่าหัวคิวหรือค่าซื้อตำแหน่ง  แม้จะเรียกรับโดยข้าราชการผู้มีตำแหน่งสูงสุดในองค์กรในส่วนกลาง  แต่ก็ต้องมีภาระส่งส่วยขึ้นไปถึงนักการเมืองที่มีตำแหน่งสูงสุดในองค์กรนั้น  ที่เหาะเหินมาครอบครอง  มาเคลมตำแหน่งเจ้ากระทรวงนั้นๆ…ที่ซื้อสิทธิครอบครองมาจาก ‘ตัวใหญ่สุด’  ในฝ่ายบริหารของประเทศ

เพราะ “นักการเมือง” สูงสุด 1 เดียวใน ‘อุตรกุรุทวีป’ ในบางยุคบางสมัยในบางคณะรัฐบาล  ผู้อวย ผู้อำนวย ผู้ประสาทตำแหน่งแห่งหนให้ ‘เจ้ากระทรวง‘ ก็กำลังอ้าปากรอรับทิพยาหารอยู่ปลายน้ำ   โดยบางยุคก็จะมี ‘ซูสีไทเฮา’ แอบนั่งบังอยู่หลังม่าน  บัญชาการปกครองอยู่ห่างๆ

เจ้ากระทรวงใดที่ภักดีสูงสุดเหมือนสุนัขที่ภักดีต่อเจ้าของ   ต้องสามารถเสาะหาเงินทองของต้องใจมากองให้เหมือนภูเขาเลากา  ให้เจ้าของหมานำไปปรนเปรอสมาชิกในตระกูลได้ไม่ขาดสาย

แม้ประเทศจะเสียหายก็ไม่นำพา  ขอเพียงตัวข้าได้เสวยตำแหน่งเสนาบดีที่เป็นตำแหน่งแห่งเงินและอำนาจบาตรใหญ่…ตลอดไป

ขอเพียงลูกพี่ร่ำรวย สามารถอวยตำแหน่ง  ไม่ติดคุกติดตะรางเพราะวางแผน  วางหมาก วางกลศึก เขียนกฎหมายพิลึกๆรอ ไว้หลายปีแล้ว

เพียงเท่านี้ก็สำเร็จเสร็จสมอารมณ์หมายให้ “นายพ้นคุก”

นี่คือภาระหน้าที่ของ ‘คนดีย์ที่ซื่อสัตย์ของแผ่นดิน‘  ผู้กล้าบ้าบิ่นที่จะท้าชน ข่มขู่กลุ่ม ผู้มีการศึกษาสูง  ที่มีสมองเป็นเลิศในสังคม  เพื่อเสนอ ‘ทุรกรรมล้ำนรก‘ ให้นายทาสได้ประจักษ์ ‘สมศักดิ์ศรี…..คนดี 4 โมงเย็น’…โดยแท้

โดย “โกสินทร์  ปิ่นสุพรรณ”