ถึงวันนี้…ถ้าไม่เอาเรื่องปากเรื่องท้องมาคุยกัน ผมว่ามันจะชอบกลอยู่ เพราะมองไปทางไหน หรือหันหน้าไปทางไหน คนที่ค้าขายส่ายหัวส่ายหน้ากันเป็นทิวแถว และบ่นเป็นเสียงเดียวกันว่าหากินฝืดจริงๆ
กำลังซื้อไม่มีเลย เพราะประชาชนหนี้ครัวเรือนก็สูง ค่าครองชีพก็สูงกว่ารายรับ หรือรายได้ วันนี้มีแต่คนออกมาค้าขายกัน จนจำนวนคนขายมากกว่าคนซื้อเข้าไปแล้ว
ผมก็เป็นห่วงคนที่เขากำลังสร้างเนื้อสร้างตัว สร้างครอบครัว ว่าเขาจะเอาตัวไม่รอดไปถึงปีหน้า
บ้านก็ผ่อน…รถก็ผ่อน ถ้าเป็นลูกจ้างรัฐบาล ยังพอจะทนอยู่ได้ แต่ถ้าเป็นลูกจ้างเอกชน หรือธุรกิจที่ไม่ใช่ของรัฐ เขาจะอยู่กันลำบาก
เมื่อต้นเดือนมิถุนายน ที่ผ่านมาตู้เย็นที่บ้านผมมันเกิดพังขึ้นมา เพราะคอมเพรสเซอร์ไหม้ ช่างตีราคาค่าคอมฯลูกละ 8,000 กว่าบาทยังไม่รวมค่าแรง ผมเลยตกลงซื้อใหม่ดีกว่า ก็ไปซื้อที่ห้างฯที่เคยมีลูกน้องเก่าอยู่ ปรากฎว่าเขาปลดพนักงานขายออกหมดทั้งแผนกแล้ว
แผนกเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ห้างแถวๆหน้าวัดช่อง ไม่มีพนักงานขายเลย ถามได้ความว่ายอดขายไม่ได้เป้า เขาเลยปลดพนักงานขายหมดเลย
น่ากลัวไหมล่ะครับ ?
ครับ…เมื่อหากินกันยากเช่นนี้ ผมเลยนึกถึงนิทานที่นายแจ็ค หม่า แกเล่า ผมเห็นว่ามันเข้ากับบรรยากาศช่วงนี้เลยขอนำเอาเมาเล่าให้ฟังต่อ เผื่อจะเป็นประโยชน์กับผู้ประกอบการทั้งหลาย ลองอ่านดูครับ
นิทาน แจ็ค หม่า
วันที่มีพายุเข้า และฝนตกหนัก มีชาย 3 คน คนที่หนึ่ง…มีร่ม คนที่สอง…มีเสื้อกันฝน คนที่สาม… ไม่มีทั้งร่มและเสื้อกันฝน
ทุกคน…มีเป้าหมายเดียวกันที่มีที่อยู่ไกลพอสมควร คือที่ที่ต้องไป เมื่อเห็นฝนตกหนัก คน แรก…เดินกางร่มลุยฝน คนที่สอง…ก็ใส่เสื้อกันฝน…แล้วเดินฝ่าฝนไป
ทั้ง 2 คน ถึงจุดหมายปลายทางเหมือนกัน
แต่…คนแรก ลื่นหกล้ม ขาเจ็บ เดินได้ช้าลง คนที่สอง…หกล้มเหมือนกัน เจ็บเอว เดินได้ ช้า
ส่วนคนที่สาม…ไม่มีร่ม ไม่มีเสื้อกันฝน เขาจึงยืนสะบัดมือสะบัดไม้ รอให้ฝนหยุดตก
ประมาณ 2 ชั่วโมง ฝนหยุดตก ชายคนที่สาม เขาจึงเดินทาง…เขาเดินได้เร็ว เพราะไม่ต้อง ระมัดระวังลมและฝน…ไม่เจ็บขา ไม่เจ็บเอว…เพราะไม่ได้ลื่นหกล้ม
ปรากฏว่า คนสุดท้ายไปถึงจุดหมายเป็นคนแรก
แจ็ก หม่า สรุปว่า…ตอนที่เศรษฐกิจไม่ดี ขอให้ทุกคนรอคอยอย่างใจเย็นๆ
อย่ารีบร้อนฝ่าฝนฝ่าพายุ ช่วงที่รอคอยให้ฝนหยุดตก…องค์กรธุรกิจควรจะสะบัดมือสะบัดไม้อย่างไร?
สิ่งที่แจ็ก หม่าบอกคือ…ตรวจสอบองค์กรว่าควรปรับเปลี่ยนอะไร
แผนกใดไม่มีกำไร ก็ควรเลิกไป…แผนกไหนคนมากไป ก็เตรียมหาทางลดคนลง
ที่สำคัญ…อย่าสนใจปัจจัยภายนอกที่ควบคุมไม่ได้ให้มากเกินไป
อย่างเช่น…เศรษฐกิจดีหรือไม่ดี
จีดีพี…เท่าไร?…ใครเป็นรัฐบาล?…ใครจะสืบทอดอำนาจหรือไม่?…ช่างหัวมัน…(อันนี้ผมพูดเอง…แจ็ก หม่า ไม่ได้พูด)
นั่นเป็นเรื่องของนายจ้างที่ต้องคิดแก้แบบนิทาน แจ็ค หม่า แต่สำหรับคนเป็นลูกจ้าง อะไรประหยัดได้ต้องรีบประหยัด อะไรที่ยังไม่จำเป็นต้องซื้อก็ต้องอดใจ ข่มใจ ไม่ซื้อ มีงานอะไรก็ยึดเอาไว้ก่อน อย่าได้คิดเปลี่ยนงาน ถ้าไม่แน่ใจว่าเก่งพอ
ยิ่งรัฐบาลชุดนี้กำลังเละตุ้มเป๊ะ และทะเลาะกับเขมรอย่างนี้ เอาเป็นว่าเมื่อนายฮุนเซนหายซ่าส์ เราค่อยมาลุยกันใหม่
——————————–
