งวดนี้ผมต้องขออนุญาตจริงๆครับว่า จะต้องเอาบทกลอนของหม่อมถนัดศรี สวัสดิวัตน์ เอามาถ่ายทอดให้แฟนๆ “คุยกับคนเจ้าพระยา” ได้อ่านกัน
หม่อมถนัดศรี ท่านเป็นบุคคลที่โดยส่วนตัวผมชอบท่านเป็นพิเศษ ชอบท่านทั้งเสียงร้องเพลง และที่ท่านจัดรายการทีวี จัดรายการวิทยุ คุยครอบจักรวาล
ผมไปพบข้อเขียนท่าน จากออนไลน์ แล้วก็ Copy เอาไว้เลย งวดนี้ได้ฤกษ์แล้วละครับที่จะขอเอามาถ่ายทอดสู่คนสูงวัยให้ได้อ่านกันว่า ตอนที่เรายังแข็งแรง เราก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานกันหัวปักหัวปำ เพื่อจะสะสมเงินทองทรัพย์สินเอาไว้ให้ลูกหลาน ได้สบายกัน
แล้วในที่สุดทรัพย์สมบัติที่สะสมไว้ อาจจะไม่เป็นที่พึงพอใจที่จะรักษาต่อไปของเหล่าลูกหลาน เชิญท่านอ่านกันครับ…!
หม่อมถนัดศรีในวัย ๙๐ กว่าปี
เขียนกลอน อ่านดูแล้วเห็นภาพเลย
“เริ่มเป็น ไม้ใกล้ฝั่ง ต้องนั่งคิด
เหลือชีวิต ยาวนาน สักปานไหน
เมื่อหมดกรรม จำพราก จากโลกไป
จะมีใคร ชื่นชม สมบัติเรา
ถึงมีบุตร สุดรัก ก็ยากพึ่ง
สักวันหนึ่ง ก็รักตัว ครอบครัวเขา
พ่ออุตส่าห์ หาให้ คงไม่เอา
ล้วนของเก่า เกินวัย ไม่อยากรับ
มองโถถ้วย สวยสี ที่เคยคุ้น
เริ่มหมดเงา ขาวขุ่น เพราะฝุ่นจับ
หนังสือเก่า เบียดเสียด ขี้เกียจนับ
วางสุมทับ อับชื้น เริ่มขึ้นรา
ค้นปืนผา หน้าไม้ จากใต้ตู้
ยังดีอยู่ ของเก่า เรารักษา
รูปภาพเก่า นานนม สะสมมา
ทั้งเงินตรา เก่าใหม่ มิใช่น้อย
หีบเสื้อผ้า แต่ก่อน ตั้งซ้อนทับ
ถูกเก็บพับ ห่างงาน การใช้สอย
เสื้อกันหนาว กรำงาน ผ่านดงดอย
มีร่องรอย เลาะลุย คุ้ยหิมะ
นึกถึงวัน ข้างหน้า ถ้าเราสิ้น
อาจจมดิน เน่าเหม็น เป็นขยะ
ห่วงพระเครื่อง ใส่กล่อง เต็มห้องพระ
เป็นภาระ ของใคร ยังไม่รู้
เริ่มแจ้งชัด สัจธรรม อันล้ำค่า
เราเกิดมา มือเท้า เปล่าทั้งคู่
หลงไขว่คว้า มาครอง เป็นของกู
กองสุมอยู่ เปล่าเปล่า ตอนเราตาย.”
กราบขอบพระคุณในเนื้อหาที่ท่านเขียนไว้ให้ได้อ่านกัน
อ่านกันนะครับ
…………………………………………………
